माझी अस्वस्थता
पोटातून बाहेर पडते.
नाकाला झोंबते,
डोक्याला झिंझीण्या येतात.
पापण्या घट्ट मिटतात
अंधारात काहीतरी चाचपडतात
ओठ विलग होत सुकतात
जिभेखाली लाळेचे बुडबुडे फूटतात
अन् एक मोठा ऊसासा...
मी आठवतो काहीतरी आठवण्याचा
अडकत जातो दोन भूवयांमध्ये
डोकं दुखतं, डोळ्यांमध्ये ग्लानी येते
पुन्हा एक उसासा...
डोळे ताणून बघतो प्रकाशाकडे
उगाच गाल ओढले जातात
दात ओठांवर टेकतात
हा कसला अकारण आनंद?
आता उसासा नाही, हुंदका असतो.
हलकेच पाय पसरतात
मन रमत जातं भूत-भविष्यात
वर्तमान दिसतच नाही कुठे...
आपण जगतो ते वास्तव
की जे त्या क्षणाला
जगत नही ते वास्तव?
मनात सतत द्वंद्व विचारांचं
त्यातून एक मार्ग पक्का,
मग योग्य – अयोग्यतेच्या
टिका टिपण्णी का?
अन् शेवटी शांत झोप.
सोमवार, 26 फेब्रुवारी 2007
नाशिक.
1 comment:
khup aavadali kavita
Post a Comment