स्वप्न...

कधी कधी वाटतं तीच्या बद्दल लिहावं,

भरभरून लिहावं... आवडेल तीला.

विचारांचं काहूर मनात वादळासारखं

थैमान घालतं असतं... सतत...

मनाच्या पटलावरून सहस्त्र बगळ्यांनी उडावं

आणि शांतपणे बघावं त्याकडे..

एक-एक बगळ्यामध्ये

शतकानू शतकाच्या आठवणी दडलेल्या.

त्या आठवणींची पिसं घेवून स्वार व्हावं

अन् पुन्हा एकदा तीला भेटावं...

त्या पहिल्या वहील्या अनोळखी भेटीसारखं.

समूद्रावरून दौडणार्या खार्या वार्याचा

अस्वाद घ्यावा तिच्या चुंबनातून.

धमन्यातून वहाणार्या थेंबा-थेंबात

तीचं अस्तित्व जाणवावं...

खूप बोलावं तीच्याशी...

तीचं सौंदर्य माझ्या डोळ्यातून तीला धाखवावं...

तीच्या डोळ्यात सामावलेला सागरात

डुंबून जावं फक्त तिचं होण्यासाठी...

फक्त तिच्यासाठी.... तल्लीन व्हावं...

एवढंच स्वप्न जगावं प्रत्येक क्षणासाठी...

कलाकार

ती होती त्या प्रत्येक क्षणाला

जेव्हा तो तीचं गाणं गुणगूणत होता

जेव्हा तो तीचं आभाळ विणत होता

जेव्हा तो तीला शब्दबंध करत होता

आता ती खरच बंदीस्त झालीये कुठेतरी

तो एकटा वाटसरू या वाटेवरी

तीची गोड गाणी गुणगूणणारा

दुसर्यांच्या आभाळाला ठिगळं लावणारा

खूप लोक असतात त्याच्या सोबतीला

एकलेपणा जीवघेणा वाटतो क्षणा-क्षणाला

अजूनही ती असते त्याच्या सोबतीला

अन् उमटते त्याच्या सृजनतेतून

लोक म्हणतात -

चित्र विक्षिप्त असतात त्याची

गाणी अर्थपूर्ण पण न उमगणारी

कला आहे पण व्यर्थ कलाकारी

काल ती भेटली मला

सांगत होती की,

‘मी कधी उमगलेच नाही त्याला,
 वेडा तो, ना गवसला कधी स्वतःला...'

फकीर

शब्दांची तलवार
गंजली ह्रदयात
जखमा अंतरात
शांतता नजरेत

मुखवटा माझा
दडलेल्या दुःखाचा
शेवंतीवरी जसा
अत्तराचा फवारा

सुर्य-चंद्र होते
होते ग्रह-तारे
जागाच चुकल्या
पोकळीच चोहीकडे

लंपडाव श्वासंचा
खेळ हा भासांचा
ओंजळीतून सांडला
आ़ठवांचा पसारा

प्रतीबिंब माझे
दंशले मलाच
कुठला अपराध
सुखाच्या परीशोधात

न कुठलाच अर्थ
जगण्यातला स्वार्थ
जगतो असा मी
तो फकीर चिंताक्रांत...