Friday, March 30, 2007

माझीया मनी

तूझ्या आठवणीत
सहज उमलती शब्दकळ्या
माझीया मनी गुणगुणल्या
रंगवेड्या पाकोळ्या

तूझ्या आठवणीत
नील आभाळही बरसला
माझीया मनी थयथयला
मोरपंखी पिसारा

तूझ्या आठवणीत
चैत्रही शहारला
माझीया मनी सजला
तूझ्या स्पर्षातला गारवा
-- तूझा प्रवर्तक

Sunday, March 25, 2007

नीशाचर

अनूभवू दे ही रात्र थोडी
आभाळमाय ही कोवढी
चंद्राची घनघोर सावली
चांदण्यांच्या मैफीलीत रंगली
धुंद चढली ही सुगंधी माती

अनूभवू दे ही रात्र थोडी
मिट्ट काळोखी गर्द झाडी
सुसाट वारा सनसनाटी
मनालाही मग स्फुर्ती चढली
मंद नयनी निद्रा हरपली

अनूभवू दे ही रात्र थोडी
आज नाचू दे मज स्वच्छंदी
का, उगाच मी हा हर्ष मानसी?
वेड्या वेळ आहे, काळ नाही
फिरव तू कुंचला शब्दांवरी

अनूभवून घे ही रात्र सारी
येईल दिवस रोजच्या प्रहारी
नसतील येथे फक्त तुझेच ठोके
असेल तीच वर्दळ भारी
अनूभवू दे ही रात्र थोडी...

क्षण

अधूरे क्षण, विसरणारी लोकं
जुळणारी - तुटणारी मनं
हसरे - रडवे ओठ
ओले - सुके बोलके डोळे
तरीही अविरत श्वास
आठवणीच शेवटी
अन् रिक्त क्षण...

पून्हा आठवणीच
पंखीया वसले, हळूच सरले
आभाळी भर्रकन भिडले
मन माझीया चिंब झाले
थर-थरवे ओठ घट्ट दबले
नयनी दोन दव डागले
अन् गपकन मिट्ट मिटले
श्वास गच्च रोखले
क्षणात क्षण जिवंत झाले

श्वास वेगानं फुत्कारले
डोळे पापणीतून चकाकले
ओठ मुक्त हसले
मनच ते कसले?
क्षणात मातीस भिडले
क्षणास क्षण क्षणिक उरले...

झुला

कोणीतरी कधीतरी
मला जवळ करतं
करू दे...
मला सहज टाळतं
टाळू दे...

कोणीतरी कधीतरी
माझ्यावर मनस्वी हसतं
हसू दे...
माझ्यासाठी मुसमुसून रडतं
रडू दे...

कोणीतरी कधीतरी
माझ्यावर खुप रुसतं
रूसू दे...
माझे भरपूर लाड करतं
लाडवू दे...

कोणीतरी कधीतरी बरच काही करत असतं
कधीतरी कोणीतरी मी ही असतो
भावभावनांच्या हिंदोळ्यावर झुलत असतो
हेच का आपण जगणं जगत असतो?
जगू दे...............

Sunday, March 18, 2007

निद्रा

निद्रा

माझी अस्वस्थता

पोटातून बाहेर पडते.

नाकाला झोंबते,

डोक्याला झिंझीण्या येतात.

पापण्या घट्ट मिटतात

अंधारात काहीतरी चाचपडतात

ओठ विलग होत सुकतात

जिभेखाली लाळेचे बुडबुडे फूटतात

अन् एक मोठा ऊसासा...

मी आठवतो काहीतरी आठवण्याचा

अडकत जातो दोन भूवयांमध्ये

डोकं दुखतं, डोळ्यांमध्ये ग्लानी येते

पुन्हा एक उसासा...

डोळे ताणून बघतो प्रकाशाकडे

उगाच गाल ओढले जातात

दात ओठांवर टेकतात

हा कसला अकारण आनंद?

आता उसासा नाही, हुंदका असतो.

हलकेच पाय पसरतात

मन रमत जातं भूत-भविष्यात

वर्तमान दिसतच नाही कुठे...

आपण जगतो ते वास्तव

की जे त्या क्षणाला

जगत नही ते वास्तव?

मनात सतत द्वंद्व विचारांचं

त्यातून एक मार्ग पक्का,

मग योग्य अयोग्यतेच्या

टिका टिपण्णी का?

अन् शेवटी शांत झोप.

सोमवार, 26 फेब्रुवारी 2007

नाशिक.

एक माणूस

एक माणूस

रणरणतं उन, तापलेली जमीन

तो नागव्या पायांनी नाचतो...

धो-धो पाऊस, गुढगाभर चिखल

तो मदमस्त लोळत असतो...


बोचरी थंडी, सोसाट्याचा वारा

त्याचा सदरा फडफडत असतो...

तो फक्त मिष्कील हसतो

तो मोठ मोठ्यानं रडतो...

तो खूप बोलत सोटतो

तो सहजच निशब्द होतो...

तो स्व भावनांशी खेळतो

तो नकळत भावनाविवष होतो...


त्याच्या झोपडीला छत नसतं,

त्याच्या घराला दार नसतं.

त्याच्या बायकोला ब्लाऊज नसतं,

त्याला झोपायला पांघरूण नसतं.

त्याच्या चूलीत सरपण नसतं,

तरीही त्याचा संसार असतो.


तो भीक मागत नाही,

द्याल ते घेत नाही.

कोणी हसल्यावर रूसत नाही,

कोणी रूसल्यावर हसत नाही.

तो काहीच करत नाही, का?

उत्तर कधीच सापडत नाही.


एका रात्रीत नाहीसा होतो

मोडक्या संसाराच्या खुणा ठेवून

उकीरड्या वरचा कूत्रा सुंगतो

शेपूट हलवत पिसाळल्यागत भूंकतो

डोळे नकळत शोधतात त्याला

तूम्ही बघीतलं का त्याला?

मंगळवार, 20 फेब्रुवारी 2007