एक माणूस

एक माणूस –

रणरणतं उन, तापलेली जमीन

तो नागव्या पायांनी नाचतो...

धो-धो पाऊस, गुढगाभर चिखल

तो मदमस्त लोळत असतो...

बोचरी थंडी, सोसाट्याचा वारा

त्याचा सदरा फडफडत असतो...

तो फक्त मिष्कील हसतो

तो मोठ मोठ्यानं रडतो...

तो खूप बोलत सोटतो

तो सहजच निशब्द होतो...

तो स्व भावनांशी खेळतो

तो नकळत भावनाविवष होतो...

त्याच्या झोपडीला छत नसतं,

त्याच्या घराला दार नसतं.

त्याच्या बायकोला ब्लाऊज नसतं,

त्याला झोपायला पांघरूण नसतं.

त्याच्या चूलीत सरपण नसतं,

तरीही त्याचा संसार असतो.

तो भीक मागत नाही,

द्याल ते घेत नाही.

कोणी हसल्यावर रूसत नाही,

कोणी रूसल्यावर हसत नाही.

तो काहीच करत नाही, का?

उत्तर कधीच सापडत नाही.

एका रात्रीत नाहीसा होतो

मोडक्या संसाराच्या खुणा ठेवून

उकीरड्या वरचा कूत्रा सुंगतो

शेपूट हलवत पिसाळल्यागत भूंकतो

डोळे नकळत शोधतात त्याला

तूम्ही बघीतलं का त्याला?

मंगळवार, 20 फेब्रुवारी 2007