आभाळ

गुडूप झालेल्या काळोखात

गडद धुके दाटलेले

चिमणी एवढ्या प्रकाशात 

आभाळ माझे पेटलेले...

उगवत्या रवीला वंदून 

धुके सारे ओथंबले 

धराच्या बाहेर चिऊने

आभाळ चोचीत घेतलेले...

चिऊताई देतेस का तुझे

आभाळ जरासे मजला?

उडालीकी हो भुर्रकन

घिरट्या घालित रानाला...

क्षितिज माझ्या मागावर

मी ही धावत सुटलो

गाठायाला आभाळ जरासे

संधीप्रकाष चिरकाल टिकलेले

भांडण

भांडण

शब्दबंभाळ होत आवेगाने आपण भेटलो होतो तेव्हा -

राग काम क्रोध मत्सर अशा अनेक भावनांचे उसासे 

तूझ्या डोळ्यांच्या खोल डोहांमधून अलवार झीरपत होते;

मी न्हाहालो तूझ्या कणखर कटाक्षात माझ्याच तामसाने!

धमन्यातून उफाळले अवंढ्यात मुद्दामून गिळलेले शब्द!

का सहन करू मी - तूझं प्रत्येक वेळेस करेक्ट असणं?

आणि नंतरचं तूझं ब्रम्हास्त्र  “अगणित काळाचा अबोला!”

प्रत्येकदा  मीच माझा अहंकार ठेचून क्षमायाचना करतो;  

इगो गोंजरला जातो म्हणून, की तू क्षमाशील आहेस महणून

तूझ्या मिठीत भांडण मिटतं उज्वल भविष्याच्या आणाभाकांनी!

... पुढच्या भांडणा पर्यंत… ....!!!

- Pravartak Pathak